چهارشنبه........سوری

سوختن غمهایتان در آتش ۴شنبه سورى آرزوى من است،۴شنبه سوریتان مبارک

                                            ستاره شمر گفت بهرام را

                               که در "چهارشنبه"مزن کام را 

                                   اگرزین بپیچی گزند ایدت

                                   همی کار ناسودمند ایدت

                                   یکی باغ بد در میان سپاه

                                ازاین روی وزان روی بد رزمگاه

                                 بشد "چارشنبه" هم از بامداد

                                 بدان باغ که امروز باشیم شاد

                                    ببردند پر مایه گستردنی

                                  می و رود و رامشگر خوردنی

                                  زجیحون همی اتش افروختند

                                  زمین و هوا را همی سوختند

               """"شاهنامه فردوسی...داستان بهرام چوبینه"""""""

و حالا تاریخچه چهارشنبه سووووووووووووووری.... در ادامه...........

تاریخچه آئین چهارشنبه سوری درفرهنگ ایرانیان باستان تاکنون:

یکی از آئینهای سالانه و دیرینه ی ایرانیان جشن سوری، چهارشنبه سوری یا به عبارتی دیگرچارشنبه سوری است. ایرانیان آخرین سه شنبه سال خورشیدی را با بر افروختن آتش و پریدن از روی آن به استقبال نوروز می روند.

چهارشنبه سوری، یک جشن بهاری است که پیش ازرسیدن نوروز برگزار می شود…

مردم در این روز برای دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوهایشان مراسمی را برگزار

  می کنند که ریشه اش به قرن ها پیش باز می گردد که مراسم ویژه آن در شب چهارشنبه صورت می گیرد برای مراسم در گوشه و کنار کوی و برزن نیز بچه ها آتش های بزرگ می افروزند و از روی آن می پرند و ترانه (سرخی تو از من ، زردی من از تو )می خوانند.

ظاهرا مراسم چهارشنبه سوری برگرفته از آئینهای کهن ایرانیان است که همچنان

 در میان آنها و با اشکال دیگر در میان باقی بازماندگان اقوام آریائی رواج دارد و “سور”در زبان و ادبیات فارسی و برخی گویش های ایرانی به معنای “جشن”،”مهمانی“و “سرخ” آمده است.

 جشن سور از زمان های بسیار دور در ایران مرسوم بوده است. قبل از ورود اسلام به

  ایران هر سال ۱۲ ماه، و هر ماه به ۳۰ روز بوده که هر کدام از این ۳۰ روز اسمی

 مشخص داشته است 

ایرانیان چهارشنبه سوری می‌گرفتند تا آیین ایرانی «پنجه»،زنده بماند

كوروش نیكنام در بخش دیگری از سخنانش، از فرمانروایان اموی و عباسی كه با ایرانیان مخالف بوده و نمی‌گذاشتند بسیاری از این سنت‌ها در ایران انجام بشود، سخن راند و افزود:

 «ایرانیان كه با فرهنگ و سنت خودشان آمیخته بودند، مسلمان شدند اما می‌خواستند كه آیین وسنت‌های ایرانی را نیز پاس بدارند.»

 نیكنام با تاكید به اینكه «چهارشنبه»، واژه‌ای پارسی نیست و ما، برای ٣٠ روز ماه، نامی ویژه داریم، افزود: «ایرانیان در آن زمان، از آنجایی كه می‌خواستند با روشن كردن آتش، به استقبال همه‌ی فروهر درگذشتگان، از كیومرس تا سیوشانس بروند و در این  ۵ روز،‌خیرات انجام بدهند

 و گهنبار یا گونه‌ای جشن كشاورزی را برپاكنند، دست به ابتكاری زدند كه همان چهارشنبه سوری بود.»

باور به نحسی چهارشنبه در میان تازیان، باوری بود كه به گفته‌ی نیكنام،

 ایرانیان آن را با کنکاش در باور اعراب دریافتند و از آن بهره  بردند.

وی در این باره گفت: ایرانیان روشن كردن این آتش را به چهارشنبه نسبت داده و گفتند، ما این

 آتش را روشن كرده‌ایم تا نحسی چهارشنبه را از میان ببریم. فرمانروایان نیز این را پذیرفتند وخودبه‌خود، این جشن، چهارشنبه‌سوری نامیده شد كه سور در آن به معنای جشن است.

پس چهارشنبه سوری یعنی جشنی كه ما در آن، نحسی چهارشنبه را از میان می‌بریم. این كار،جایگزین آن سنت زیبا بود.»